In de context van de aan de gang zijnde genocide in Gaza en de wereldwijde protestbeweging daartegen, zetten campusstudenten van de 'Columbia University' (New York), midden april een protestkamp op: het 'Gaza Solidarity Encampment'. Ze eisen dat de universiteit alle banden met Israël doorbreekt. 

Het kampement, bestaande uit een 50-tal tenten, werd met geweld ontmanteld door de politie en de demonstranten werden gearresteerd. Het was de eerste keer dat de Columbia-universiteit de politie toestond om campusprotesten te onderdrukken sinds de demonstraties in 1968 tegen de Vietnamoorlog.

De solidariteitsbeweging met de Palestijnen heeft zich ondertussen uitgebreid naar meer dan 40 universiteitscampussen in verschillende VS-steden. Honderden studenten zijn al opgepakt, evenals faculteitspersoneel, waaronder professoren. De Columbia-universiteit heeft de lessen voor de rest van het semester opgeschort. Meer dan 200 groepen en organisaties hebben hun steun uitgesproken voor de studenten die hun campussen bezetten. Heel wat oud-studenten en andere activisten die in 1968 strijd voerden tegen de oorlog in Vietnam zien parallellen tussen toen en nu. Eric mann is een van hen. Wat volgt is zijn steunbetuiging aan de huidige studentenbeweging.  

Op universiteitscampussen in de VS en over de hele wereld, is er een krachtige studenten/faculteits/personeels/gemeenschapsbeweging die de zelfbeschikking van de Palestijnen steunt. Ze wint de strijd om de ideeën door op te komen tegen de moorddadige staat Israël, al lange tijd een proxy voor het Brits en VS-imperialisme terwijl deze landen beweren “te houden van de Joden” – of ten minste die Joden die het nederzettingenkolonialisme aanhangen en uitvoeren.

De protesten tegen de dagelijkse massamoord op Palestijnse burgers en vrijheidsstrijders dagen de hele ideologische en institutionele structuur uit van het VS-imperialisme. Net zoals Israël, verbergt de idealisering door het systeem van ‘de universiteit’ als een neutrale plaats voor intellectueel debat, de universiteit als een defensiecontractant, politietrainer, strategist voor de CIA en het ministerie van Defensie, en denktank voor de agrobusiness en toxische vervuilers. Ondertussen probeert ze studenten te rekruteren als de volgende generatie van massamoordenaars – de bereidwillige beulen van het VS-imperialisme.

De heroïsche bewegingen aan de universiteiten van Columbia, UCLA, USC, Emerson College, Harvard University, NYU, Brown, Spelman, Howard, Ohio State, Cornell, Emory, University of Georgia, University of South Carolina, McGill University, Johns Hopkins, University of New Mexico -en alle andere universiteitscampussen in de VS die deelnemen- volgen de traditie van de zwarte protestbeweging in Harlem, de zwarte bevrijdingsbeweging en de beweging tegen de Vietnamoorlog die samen een campusrevolutie opbouwden in de jaren 1960 en 1970.

Net als de zwarte studenten van de Jackson State University en de witte studenten van de Kent State University - waar studenten in 1970 werden vermoord door de politie en de nationale garde, en honderdduizenden studentenstrijders werden geslagen door de politie, belasterd door het systeem, werden geschorst en van de universiteiten werden gestuurd - begrepen we dat er geen overwinning mogelijk was tegen dit brute imperialistische systeem zonder ons “lichaam op het spel te zetten".

Ik hoop dat de toegewijde strijders die vandaag opkomen voor het Palestijns zelfbeschikkingsrecht en de bescherming van de Palestijnen in Gaza tegen het Israëlische en VS-imperialisme, moed krijgen van hun vele bondgenoten. Ik hoop dat mijn verhaal over de succesvolle campagne tegen de Columbia-universiteit in 1968 hen van nut kan zijn.  

De historische strijd tegen de Columbia-universiteit in 1968

Hoe een zwart verenigd front in Harlem, de ‘Students’ Afro-American Society’ en de ‘Students for a Democratic Society’ het opnamen tegen de heersende klasse van de Columbia-universiteit, burgemeester John Lindsay, The New York Times, de NYPD… en wonnen!

In 1968 sloegen drie krachten de handen ineen voor een verenigde strijd tegen de heersende klasse van de Columbia-universiteit – de zwarte, Puerto Ricaanse en Dominicaanse bewoners van Harlem, de zwarte studenten onder leiding van de Students’ Afro-American Society (SAS) en de witte radicale ‘Students for a Democratic Society’ (SDS). Ik werd gevraagd door de SDS om vanuit Boston naar Harlem te komen om het team van 'organisatoren van buitenaf' te vervoegen.

De beweging had drie structurele eisen. Ten eerste dat Columbia -gevestigd op land dat gestolen werd door de witte kolonistenstaat van de inheemse volkeren- zou stoppen met de constructie van een racistische, gentrificerende fitnessfaciliteit op parkgrond gestolen van de zwarte gemeenschap van Harlem. (De fitness werd spottend Gym Crow genoemd door de tegenstanders ervan, verwijzend naar de Jim Crow-wetten die tot enkele jaren eerder de segregatie op basis van huidskleur vastlegden in de VS.)

Ten tweede dat de Columbia-universiteit het ‘Institute for Defense Analyses’ zou afstoten. Dit was een door de universiteit gesponsorde denktank voor genocide tegen de bevolking van Vietnam. En ten derde eisten we amnestie voor alle demonstranten – ook vandaag een cruciale eis aangezien het systeem de beweging probeert te intimideren en te onderdrukken door te waarschuwen: “Je zal de gevolgen moeten dragen” van het protesteren tegen onze genocide.

Honderden studenten bezetten vijf gevouwen – een traditionele geweldloze protesttactiek. De bezetting werd gevolgd door een massastaking die Columbia meer dan een maand platlegde. Naarmate de beweging groeide, werd de repressie van het systeem brutaler en systemischer. Het radicaliseerde en revolutionaliseerde de demonstranten, inclusief mezelf. 

Zelfs progressieve instituten keerden zich wraakzuchtig tegen ons. De krant The New York Times, waar ik nog romantische illusies over koesterde, werd de spreekbuis voor de Columbia-universiteit en schreef venijnige stukken tegen onze beweging. Burgemeester John Lindsay, die toch goed werk geleverd had in Harlem, keerde zich tegen ons om zijn reactionaire geloofsbrieven te bewijzen. De politie van New York, de NYPD, stond ten dienste van de heersende klasse van Columbia en de VS. Ze viel de campus binnen en sloeg en arresteerde vele honderden studenten.

In een van mijn meest naïeve en incorrecte inschattingen, betoogde ik voor onze leidergroep van meer dan 100 mensen: “OK, de brutale politie-inval van 27 maart tegen onze beweging was voorspelbaar, maar ze breidde onze rangen ook drastisch uit. We kunnen niet verwachten dat ze nog eens dezelfde fout zullen maken”. Dan op 7 mei, kwam er een tweede inval. De politie, tot de tanden bewapend, keerde terug en onderwierp ons aan nog veel meer brutaliteit dan de eerste keer. 

Ik was eerder al actief als organisator bij verschillende groepen en was een regionale anti-imperialistische activist bij SDS in Boston/New England. Toch werd ik geconfronteerd met mijn eigen illusies over het systeem, die voor onze ogen werden vertrappeld. De systematische aanval op onze beweging leidde ertoe dat we het systeem nog meer gingen haatten. Het radicaliseerde en revolutionaliseerde een hele generatie. Velen onder ons zetten de strijd jaren, decennia en -voor tal van ons- levenslang voort.

De collectieve Stem van het Systeem zei ons: “Jullie zijn gewelddadige, eigendom-vernietigende, door de Viet Cong misleide vijanden van de staat. Arrogante geprivilegieerde studenten die niets beters te doen hebben met hun leven. Vijanden van de Democratische Partij die uw vriend is, ondankbare zwarte studenten. Jullie zouden jullie plaats moeten kennen, jullie zijn terroristen, communisten, haatdragende anti-Amerikanen. Jullie haten de GI’s (VS-soldaten), jullie schenden de burgerrechten van het establishment en de neutraliteit van de universiteit – de shit hield niet op. En toch vonden we dit meer onthullend dan dat het ons intimideerde. 

Het systeem toonde zichzelf als zo lelijk, onaantrekkelijk, fascistisch, achterbaks, racistisch, aanstootgevend en zielig, dat het ons vertrouwen en vastberadenheid vergrootte. De zwarte burgerrechtenactivisten H. Rap Brown en James Baldwin kwamen ons steunen. En net zoals het systeem een beroep deed op de NYPD, riepen SAS en SDS versterking op vanuit het hele land. Ik was een van hen. Ik arriveerde de dag na de eerste politie-inval en heb twee maanden aan de campagne meegewerkt.

Aan de moedige studenten, docenten en gemeenschapsleden, in het bijzonder de Palestijnse groepen die de strijd leiden: jullie maken en bewegen geschiedenis. Het systeem keert zich tegen jullie omdat jullie je ertegen verzetten. Wat begonnen is als een mensenrechtenstrijd om de genocide van Israël en de VS tegen de Palestijnen in Gaza te stoppen, als een oproep voor een staakt-het-vuren en voor een einde aan alle VS-hulp aan Israël, als een poging om een halt toe te roepen aan de massamoord op meer dan 30.000 Palestijnse mensen, is een strijd aan het worden tegen de Democratische Partij, de Republikeinse Partij, The New York Times, de bedrijfsmedia, de politiestaat van de witte kolonisten, burgemeester Eric Adams, Columbia en alle universiteiten die zich lenen tot denktanks voor genocide. 

Bedankt voor jullie leiderschap. Bedankt dat jullie de revolutie vooruit helpen. De hele wereld kijkt toe, en het mondiale Zuiden en alle mensen met een geweten staan aan jullie kant. Free, Free, Palestine!

Ook in België groeit het studentenprotest. Vrede vzw steunt alle studenten in het land die actie voeren aan hun universiteiten voor het verbreken van alle banden met Israël! 

Dit vertaalde en geredigeerde artikel verscheen eerder op Counterpunch.