De onontgonnen bodemrijkdom in De Caraïben en de Amerikaanse militaire prioriteiten.

De hulporganisaties van Venezuela, Bolivia, Nicaragua, Frankrijk en Zwitserland beschuldigen de Amerikaanse militairen ervan dat ze geweigerd hebben vliegtuigen te laten landen met hulpgoederen die de hard getroffen bewoners van Haïti dringend nodig hadden. We lazen voor u een artikel van William Engdahl en geven hieronder zijn voornaamste bevindingen weer. (AU)  

Achter de rook, het puin en het oneindige drama van dit hulpeloze Caraïbische land, voltrekt zich een dramatisch spel van eigenbelang in functie van de volledige controle over wat geologen menen één van de rijkste zones aan koolwaterstoffen ( olie en gas) te zijn buiten de regio van het Midden-Oosten. In orde van grootte misschien wel belangrijker dan deze van het nabijgelegen Venezuela.

Haïti is een deel van het eiland Hispaniola, het ligt zijlings op een van de meest actieve geologische zone, waar drie tektonische platen over elkaar schuren: de Noord-Amerikaanse, de Zuid-Amerikaanse en de Caraïbische, in de diepe wateren van de Caraïbische Zee. Deze platen hebben en dikke korst van 3 tot 6 mijl en drijven op een mantelspecie.

Haïti ligt ook aan de rand van een gebied in de Caraïben ,gekend als de Bermuda Triangle, dat onderhevig is aan bizarre en onverklaarbare storingen. De massa van de onder water liggende platen is in constante beweging. Deze platen schuren en botsen met elkaar en breken als porselein. Ze bewegen zich jaarlijks 50 tot 100 mm ten opzichte van elkaar en zijn de oorzaak van de aardbevingen of vulkaanuitbarstingen.

Deze plaatsen waar tektonische platen bijeen komen, zijn ook gebieden waar gas en olie naar boven gestuwd worden door de aardkost. De geofysische omringende convergentie van de drie platen heeft zijn aanrakingspunt in de nabijheid van Porte au Prince, waardoor de plaats zeer kwetsbaar is voor aardbevingen, zoals deze die Haïti onlangs op 12 januari tot een puinhoop heeft herschapen.

Een merkwaardig Texaans project

We gaan voorbij aan de vragen of het Pentagon en de Amerikaanse wetenschappers wisten dat er een aardbeving op til was, of welke plannen het Pentagon voor 12 januari had voor Haïti. Maar een ander element kan wellicht mede een verklaring geven voor het bizarre gedrag van de belangrijkste hulpverleners, de VS, Canada en Frankrijk. Buiten beschouwing gelaten dat Haïti in een gevarenzone voor aardbevingen ligt, maakt de ongebruikelijke geografische intersectie van de drie tektonische platen het ook mogelijk dat Haïti schrijlings op een van de grootste onverkende olie- en gasgebieden ligt en mogelijk nog andere zeer waardevolle mineralen.

De omvangrijke oliereserves van de Perzische Golf, de Rode Zee en de Golf van Aden betreffen dezelfde convergentiezones van grote tektonische platen, alsook het olierijk gebied van Indonesië en voor de kust van Californië. Kortom, een intersectie van dergelijke tektonische massa bevindt zich in de onmiddellijke omgeving van Haïti en in termen van de fysica vertonen dergelijke gebieden over ter wereld de opmerkelijke tendens dat ze rijk zijn aan mineralen, waaronder ook gas en olie.

In 2005, in het bijzonder nadat de Bush – Cheney administratie de facto, de democratisch verkozen president van Haïti, Jean Baptiste Aristide van de macht verdreven had, is een team van Amerikaanse geologen van het Institute for Geophysics van de universiteit van Texas begonnen met een ambitieus tweefasenprogramma voor het in kaart brengen van de geologische gegevens van het Caraïbische bassin. Het project wilde zo exact mogelijk de relatie bepalen van de tektonische platen in de Cariben tot het potentieel voorhanden zijn van koolwaterstof, olie en gas. Dit project moest klaar zijn tegen 2011. De sponsoren van het Multi miljoenen project, onder leiding van Dr. Mann, zijn de grootste oliemaatschappijen, zoals Chevron, ExonMobil, Shell en BHP Biliton.

Het merkwaardige van het in kaart brengen van het project, het eerste uitvoerig geologische van de regio, maakt duidelijk welke de prioriteiten waren en zijn tien jaar geleden van de Amerikaanse oliegiganten. Ze waren en zijn zich bewust van het reusachtige oliepotentieel van de regio, maar blijkbaar besloten hadden het stil te houden.

Het Cubaans super olieveld

Het is evident dat e VS administratie meer in het achterhoofd hebben voor Haïti, dan het lot van de Haïtiaanse slachtoffers, de reden kan gevonden worden in de Cubaanse territoriale wateren, direct tegenover Port-au-Prince.

In oktober 2008 verkondigde het olieconsortium van het Spaanse Repoil samen met het Cubaanse Cubapetroleo, de ontdekking van een rijk olieveld in de diepe wateren voor de Cubaanse kust. Het is 12de vondst sedert 1996 van wat de geologen een 'super giant field' noemen. Men schat dat het Cubaanse olieveld meer dan20 miljard barrel olie omvat. Door het vinden van olie wordt Cuba wellicht een nieuwe prioritair doelwit voor destabilisering en andere hatelijke geheime operaties voor Washington.

De VS waren zeer verbijsterd toen de Russische president Dimitri Medvedev, november 2008, naar Havana vloog om er een akkoord te ondertekenen met de Cubaanse president Raoul Castro, voor de ontginning van de olie samen met Russische oliemaatschappijen. Het Russisch – Cubaans akkoord kwam er een week na het bezoek van de Chinese president Hu Jintao. Tijdens het bezoek van de Chinese president werd ook al een overeenkomst ondertekend om de havens van Cuba te moderniseren en werd er gesproken over de Chinese aankoop van Cubaanse grondstoffen, nikkel en olie. Juist voor het bezoek van het Chinese staatshoofd aan Havana en andere Latijns-Amerikaanse landen, publiceerde de Chinese regering haar beleidsprogramma voor de relaties met de Zuid-Amerikaanse landen voor de komende jaren. De bilaterale betrekkingen zijn van strategisch belang en moeten op een nieuw en hoger peil worden gebracht, heet het.

De vondst van het enorme oliegebied in Cubaanse territoriale wateren, is niet zonder strategisch belang voor de VS of andere grootverbruikers. Voor de Bush - Blair invasie van Irak was men van oordeel dat na 2010 de wereld geconfronteerd zou worden met absoluut probleem van “Peak oil”, wat de wereldwijde olieproductie betreft en er een periode aankomt met minder beschikbare olie, wat zal leiden tot drastische sociale en economische implicaties. Belangrijke woordvoerders, waaronder de geoloog Colin Campell en de Texaanse oliebankier Matt Simmons, verklaarden dat geen enkel nieuw super groot olieveld gevonden werd sinds 1976, of dat de nieuw gevonden olievelden in de voorbije 20 jaar niet omvangrijk genoeg waren in vergelijking met de vroegere vondsten in Saoedi-Arabië, Prudhoe Bay, Daquing in China en op andere plaatsen.

Het is van belang in dit verband te weten dat Russische en Oekraïense geologen hebben aangetoondⁱ, dat olie en gas geproduceerd worden onder de aardmantel en naar boven gestuwd worden via breuklijnen of barsten in de aardkorst. Dit proces is analoog voor de productie van gesmolten lava in de vulkanen. Dat betekent dat de diepe wateren van de Caraïben, vooral voor Cuba en zijn buurland Haïti, een concentratie van koolwaterstoffen (olie en gas) bevatten, die hun weg naar boven vinden dicht bij de aardoppervlakte en naar alle waarschijnlijkheid een omvang hebben vergelijkbaar met de oliereserves van Saoedi-Arabië.

Is Haïti een nieuw Saoedi-Arabië?

De opmerkelijk geografische ligging van Cuba en Haïti laat dus vermoeden dat er olie te vinden is in verschillende landsdelen van het Haïtiaanse territorium. Het zou kunnen verklaren waarom vader zoon Bush tijdens hun presidentschap en de benoemde speciale gezant voor de VN Bill Clinton van een Haïti zo een prioriteit maakten. Het kan ook verklaren waarom Washington en zijn Amerikaanse ngo’s zo vlug tot tweemaal toe de democratisch verkozen president Aristide - wiens economisch programma er de nadruk op legde dat de natuurlijke grondstoffen rijkdom van Haïti vooral ten goede moet komen van de arme bevolking - van de macht hebben verdreven.

In maart 2004, enkele maanden vooraleer de universiteit van Texas en de Amerikaanse “Big Oil” de Caraïbische olie in kaart brachten , publiceerde de Haïtiaanse schrijver, Dr. George Michel, een web-artikel onder de titel 'Oil in Haïti'. Hij schreef daarin: “Het is geen geheim dat diep in de aarde onder de twee landen en omliggende Caraïbische zee, er een belangrijke nog niet ontgonnen oliereserve is. We weten niet waarom deze rijkdommen nog niet aangeboord zijn? Sinds het begin van de 20ste eeuw, hebben Alexander Poujol en Henry Thomasset ze in kaart gebracht. Ze rapporteerden een groot olie-aanwezigheid in Haïti in de omgeving van de bron van de Rio Todo El Mondo rivier.”

In een artikel, juni 2008, meende Robertson Alphonso in de Haïtiaanse krant Le Nouvelliste en Haïti dat er genoeg aanmoedigende indicaties zijn die de exploitatie van het zwarte goud rechtvaardigen. Tijdens de olie crisis wilden 4 grote oliemaatschappijen een licentie van de Haïtiaanse overheid voor het oppompen van de olie.

Op het ogenblik dat de olieprijs voor een vat ruwe olie 140 dollar bedroeg, door de manipulaties van Wall Street bankiers, verklaarde de directeur van de Dienst Mijnen en Energie in Haïti, Alphonso Dieusuel Anglade, het volgende aan de pers: “We hebben vier aanvragen voor een exploitatietoewijzing gekregen. We hebben bemoedigende aanwijzingen ontvangen om de oliewinning opnieuw op te starten, die sinds 1979 gestopt was.” Verder rapporteerde Aphonso de besluiten van een geologische studie over Haïti waarin sprake is van 11 oliebronnen in de vlakte van Cul-de-sac in het centrale plateau en op het eiland La Gonaive. Ook waren er aanwijzingen dat er olie gevonden werd in het zuiden van het schiereiland en aan de noordkust, aldus Anglade, die sterk gelooft in de snelle commerciële leefbaarheid van een eventuele exploitatie.

De journalist Alphonso citeert een oud memo van de Haïtiaanse overheid (16/8/1979) waarin sprake is van vijf boringen tot op een diepte van 9000 voet waarvan de boven gehaalde stalen in Munchen onderzocht werden waar men duidelijk de aanwezigheid van olie kon aantonen. Ondanks de beloftevolle resultaten van 1979 in Haïti rapporteerde Dr. Georges Michel dat de grote multinationale oliemaatschappijen er bij de overheid van Haïti op aandrongen om de gevonden olievelden niet aan te boren, waarop de offshore activiteiten werden gestopt.

Vergelijkbare maar minder nauwkeurige artikels zeggen dat de Haïtiaanse olievelden groter zouden zijn dan deze van Venezuela. De financiële-nieuwssite van Bloomberg meldde in 2010 dat volgens een voormalig ingenieur van Mobil de aardbeving van 12 januari ontstond op een breuklijn in de nabijheid van potentiële gasreserve.

In een interview met een online krant uit Santo Domingo, verklaarde de gewezen directeur van de Dominicaanse petroleum raffinaderij “ REFIDOMSA” dat er een multinationale samenzwering is voor het illegaal wegnemen van de minerale bronnen van Haïti.

De Haïtiaanse mineralen zijn oa. goud, het waardevolle strategisch metaal iridium, gas en olie.

De ontwikkelingsplannen van Aristide, waren volgen Marguerite Laurent ( Ezli Danto) voorzitter van het advocaten netwerk (HLLLN) die de functie van procureur had tot de afzetting van Aristide, met de nodige steun van de VS tijdens de ambtsperiode van Bush 2004, dat de democratisch verkozen president een witboek had samengesteld over zijn beleidsplannen en het in kaart brengen van de gekende locaties van de grondstoffen. De publicatie van het presidentiële boek bracht een breed nationaal debat op gang in radio en media over de toekomst van het land. Het beleidsplan van Aristide implementeerde een publiek-privaat partnerschap om te waarborgen dat de grondstoffenrijkdom de nationale economie en de burgers ten goede zou komen, niet de vijf Haïtiaanse oligarchische families en hun VS financiers, de zogenoemde verschrikkelijke Chimaera gangsters.

Sinds het ontzetten van Aristide uit zijn ambt als president in 2004 is Haïti een bezet land met een dubieus gekozen president, René Préval, een controversiële trouwe opvolger van de eisen van het IMF voor privatisering en met nauwe banden met de Haïtiaanse chimaera en oligarchen, die de staatsgreep tegen Aristide met de nodige steun van Washington bewerkstelligden en nu weigeren dat hij uit zijn ballingschap in Zuid-Afrika terugkeert.

In nasleep van de alles verwoestende aardbeving van 12 januari, hebben de Amerikaanse militairen de controle van de vier luchthavens genomen, hebben ongeveer 20.000zwaar gewapende soldaten in het land gestationeerd. Journalisten en internationale hulporganisaties beschuldigen Washington ervan dat ze meer bezorgd zijn om de militaire controle - wat ze als veiligheid” bestempelen - dan met het aanvoeren van voedsel, water en medicijnen van de luchthaven naar de bevolking.

Een militaire bezetting van Haïti onder het voorwendsel van hulpverlening, geeft aan Washington en de privé handelsbelangen de mogelijkheid om het land met een hoge politieke prijs van eerste rang op te zadelen. Goed om weten is dat de VS ambassade in Port-au-Prince de vijfde grootste in de wereld is, vergelijkbaar met deze in andere geopolitieke strategische plaatsen, zoals Berlijn en Peking.

De Amerikaanse supermacht wil haar belangen veilig stellen. Het vinden van een vermoedelijk rijk gebied van olie voor de kust van Cuba, dat in samenwerking met Russische maatschappijen opgepompt zal worden, versterkt de duidelijke aanwijzingen dat Haïti over een vergelijkbare nog niet ontgonnen oliebronnen, goud, uranium en iridium beschikt. Maar bepaalde omstandigheden kunnen de positie van de VS bemoeilijken : het Venezuela van Chavez als buurland ten zuiden van Haïti; een eventuele mogelijke terugkeer van Aristide of het aan de macht komen van een nieuwe volksleider die de behoefte van het volk serieus neemt en zich inzet om de bevolking van het armste land van het Amerikaanse continent te laten delen in de grondstoffenrijkdom.

Volgens Marguerite Laurent van het Haitian Lawyers' Leadership Network, wil Washington onder de mom van hulpverleningswerk, samen met Canada en Frankrijk het eiland balkaniseren om zo de controle te verwerven over de mineralen en grondstoffen. Ze rapporteerde geruchten dat Canada interesse heeft voor Noord-Haïti, waar Canadese mijnmaatschappijen al aanwezig zijn. De Verenigde Staten willen Port-au-Prince en het eiland La Gonaive voor offshore activiteiten, een landsdeel dat in het ontwikkelingsplan van Aristide vermeld wordt met een groot rijk oliepotentieel, wat door Frankrijk verbitterd betwist en begeerd wordt. Ze is verder de mening toegedaan, dat China met zijn vetorecht in de VN-veiligheidsraad, iets te zeggen zal hebben over het opdelen van de rijkdom van het land door de VS, Canada en Frankrijk in het nu door de VN bezet land.

Vertaald en bewerkt: Antoine Uytterhaeghe

Bron: William Engdahl, The fateful Geological Prize Called Haïti