De meeste Israëli's geloven dat bepaalde aanhoudende nooddefensiemaatregelen gerechtvaardigd zijn, en dat een groot leger van dienstplichtigen en reservisten hun veiligheid zal helpen garanderen tegen de hen omringende vijanden die de vernietiging van Israël tot doel hebben.

Palestijnen leefden al eeuwen in de regio voor de Joodse staat werd opgericht in 1948. Het collectief geheugen van de meeste Joodse Israëli's laat na te erkennen wat er werkelijk gebeurd is tijdens de noodlottige jaren van de onafhankelijkheidsoorlog tussen Israël en de Arabieren, en de nasleep ervan.  Honderden Arabische dorpen werden systematisch van de kaart geveegd. Israël, dat gecreëerd werd als een veilige thuishaven voor Joden van overal ter wereld, wordt vandaag wereldwijd erkend als het land van de Joden. Het is nog altijd maar weinig bekend dat 20% van de Israëlische populatie eigenlijk niet Joods is, maar islamitisch, christelijk, enzovoort. De verschillende religies vieren uiteraard andere feestdagen, maar omdat Israël zichzelf als een Joodse staat beschouwt, zijn alleen de Joodse feestdagen ook de officiële nationale feestdagen. Elke lente zijn er drie nationale feestdagen die eigenlijk de essentie van de zionistische staat definiëren: de Holocaust-herdenkingsdag, de Herdenkingsdag voor de Gevallen Soldaten en de Dag van de Onafhankelijkheid. De eerste dag herinnert ons aan de horror van de Holocaust (de systematische vervolging van de Joden in Europa door de Nazi's, die resulteerde in 6 miljoen doden). Een week later brengen we hulde aan alle soldaten die sneuvelden voor Israël en alle slachtoffers van het terrorisme. Een dag nadien wordt de onafhankelijkheid van de staat Israël gevierd. Voor mijn Palestijnse vrienden en collega's wordt op die dag echter de Nakba (de catastrofe) herdacht.  Deze herdenking is niet opgenomen in de officiële kalender van Israël. Voor de Joodse Israëli's zijn de herdenkingsdagen zeer zwaar. Ze worden voor velen gekenmerkt door intens verdriet. Doorheen heel het land zijn ze emotioneel geladen doordat ze focussen op het enorme lijden en het verlies van levens in de Holocaust en in de strijd voor het bestaansrecht van de Joodse staat. Tegelijkertijd wordt de geest van deze dagen ook gebruikt om mensen te viseren die een kritische noot durven plaatsen bij de huidige praktijken van de Israëlische staat.

New Profile

Ik ben een Joodse activiste en stichtend lid van de Israëlische feministische organisatie New Profile, een beweging die ijvert voor de demilitarisering van de Israëlische maatschappij, voor het recht de legerdienst te weigeren, voor de beëindiging van de militaire bezetting van de Palestijnse gebieden die veroverd werden in de oorlog van 1967, en voor de creatie van een egalitair, geëngageerd maatschappelijk middenveld. Op 26 april 2009, een dag voor de Herdenkingsdag voor Gevallen Soldaten, viel de Israëlische politie op tamelijk theatrale wijze de huizen van 6 New Profile activisten binnen en nam hen mee voor ondervraging. De media waren op voorhand getipt over deze operatie en er werd dus uitgebreid aandacht aan besteed. Het emotioneel geladen karakter van de Herdenkingsdag werd in de pers schaamteloos misbruikt om schande te spreken over de opgepakte activisten. De politie nam de persoonlijke computers van de activisten in beslag en in sommige gevallen zelfs de computers van familieleden. De activisten werden dezelfde dag nog op borgtocht vrijgelaten, maar de computers werden 30 dagen geconfisqueerd. Gedurende de twee weken die volgden op deze politieraids werden er nog 10 activisten opgepakt voor ondervraging, maar met veel minder toeters en bellen. Uiteindelijk werden de New Profile-activisten beschuldigd van het aanzetten tot verzet tegen de militaire dienstplicht. Jonge mensen oproepen om te weigeren te dienen in het leger, wordt in Israël  beschouwd als een daad van landverraad. Pogingen, zoals deze politie-operatie, om New Profile te delegitimeren en te straffen, worden door ons beschouwd als een oorlogsverklaring tegen de jeugd, want er zijn alsmaar meer jonge Joodse Israëli's en leden van de Druzische gemeenschap (die ook onderhevig zijn aan de dienstplicht) die niet langer bereid zijn om het overal weerklinkende Israëlische  dictaat, “we hebben geen andere keuze”, zomaar te aanvaarden. Ze kiezen er dus bewust voor om de legerdienst te weigeren. Een keuze die, indien de officiële aanvraag tot vrijstelling verworpen wordt, strafbaar is met maximaal 5 jaar opsluiting in de gevangenis (in de praktijk zijn de straffen nooit langer dan 1,5 jaar opsluiting). Een keuze om niet in het leger te dienen heeft ook enorme implicaties op het  latere leven. Veel sociale diensten en voordelen zijn immers rechtstreeks verbonden aan het bewijs dat men de legerdienst vervuld heeft.

Het lijkt erop dat het politieonderzoek naar de organisatie New Profile geïnitieerd werd omwille van de bezorgdheid bij de autoriteiten en het defensieapparaat over de groeiende trend van dienstweigering. In juli 2007 verklaarden de Israëlische minister van Defensie Ehud Barak en de toenmalige Stafchef van het leger Gabi Ashkenazi publiekelijk dat ze deze trend zouden bestrijden. Ondanks de verschillende verhoren door de politie van New Profile-leden, is het duidelijk dat de autoriteiten niet echt bezorgd zijn over de organisatie zelf. New Profile is een kleine ngo met niet meer dan 60 actieve leden. We waren gewoon een gemakkelijk doelwit en een zeer zichtbare zondebok. Door ons aan te vallen hoopten de autoriteiten de potentiële toekomstige gewetensbezwaarden angst in te boezemen en te intimideren. Hoewel het strafrechtelijk onderzoek naar New Profile ons als beweging voor nieuwe en moeilijke uitdagingen stelde, besloten we om het onderzoek zelf actief te onderzoeken als een daad van verzet. We documenteerden, analyseerden en discussieerden over de gebeurtenissen, en lieten zowel de positieve als de negatieve berichtgeving in de media over ons heen komen. Vandaag, nu het hele onderzoek achter de rug is, blijkt dat New Profile voldoet aan alle wettelijke vereisten voor een ngo en is het statuut van onze organisatie bevestigd door het Israëlisch Hooggerechtshof. Toch blijven we voortdurend onderhevig aan pesterijen en intimidatie, vooral vanwege Knesset-leden die zich identificeren met extreem-rechtse nationalistische groeperingen.

Angst als instrument

In het Israëlische openbare leven geraak je gemakkelijk in de war omdat het vergeven is van de dubbelzinnigheden. Het Israëlische dagblad Haaretz is een goed voorbeeld hiervan. Het lezersbestand van deze krant is het relatief klein gedeelte van de Israëlische bevolking dat zich als progressief en  liberaal omschrijft. Het publiceert occasioneel artikels van commentatoren die zich kritisch uitlaten over de mainstream militaristische maatregelen en over de bezetting van de Palestijnse gebieden. Zo wordt de illusie gecreëerd dat de progressieven een stem hebben in de maatschappij, maar de opinies van links en radicaal links worden nergens vertegenwoordigd. Ze worden simpelweg doodgezwegen. Veel activisten worden zelfs in hun onmiddellijke omgeving doodgezwegen. Het is moeilijk voor linkse activisten om een veilige ruimte te vinden voor dialoog en discussie, zelfs in onze eigen huizen en met onze eigen families. We worden voortdurend in diskrediet gebracht. In het beste geval worden we ervan beschuldigd overgevoelig te zijn of te overdrijven. In het slechtste geval worden we bekeken alsof we er totaal geen benul van hebben wat er 'werkelijk' aan de gang is en wat er 'echt' belangrijk is. En wat er werkelijk aan de gang is en wat echt belangrijk is, is dat “ze [de Arabieren] ons in de zee willen drijven” en dat “ze alleen de taal van de macht verstaan”. Een recent voorbeeld van de manier waarop angst onze mening beïnvloedt, was de houding van de meeste Israëli's tijdens de opstanden in Egypte tegen de voormalige dictator Moebarak. Terwijl de rest van de wereld sympathiseerde met de demonstranten die op straat kwamen voor meer vrijheid, democratie en sociale rechtvaardigheid, waren de Israëlische opinies loyaal aan Moebarak. Op een moment dat we getuige waren van een historisch fenomeen in de Arabische wereld, konden de Israëlische politici alleen maar vol angst spreken over de bedreiging van het voortbestaan van Israël. Vandaag gebruikt men dezelfde officiële retoriek ten opzichte van Iran en zijn vermeende nucleaire bedreiging voor de Joodse staat, om een grootschalige angst te veroorzaken onder de Israëlische burgers. Angst wordt tegen ons gebruikt als een instrument om meegaandheid en ontzag op te wekken. Dat is een aspect van militarisme. Angst creëert onwetendheid en houdt het in stand. Als Israëli's verzekeren we onze nationale identiteit en internationale allure door de anderen te beschuldigen. “Het zijn zij, niet wij. Wij hebben geen partners voor vrede”. Dit spelletje laat maar weinig ruimte voor dialoog, vergevensgezindheid of het afleggen van rekenschap. Ik geloof dat het van cruciaal belang is om de internationale gemeenschap bewust te maken van wat er gaande is in Israël. Ik geloof ook dat de jeugd onze redding zal zijn. Terwijl de Israëlische wet quasi geen ruimte biedt voor gewetensbezwaarden, vinden meer en meer jongeren een manier om voet bij stuk te houden. Ondanks de dienstplicht voor zowel jongens (3 jaar) als meisjes (2 jaar), en ondanks het rechtse politieke klimaat, weigeren vandaag steeds meer jongeren om in dienst te treden, de volledige periode van hun dienstplicht te volbrengen of te dienen in de bezette Palestijnse gebieden.  Ikzelf ben bijvoorbeeld de trotse moeder van drie zonen die weigerden om hun dienstplicht te vervullen.

www.newprofile.org