Omwille van zijn kernprogramma wordt tegen Iran een dynamiek ontwikkeld van escalerende druk die erg gelijkt op het voorspel van de oorlog tegen Irak in 2003. Eigenlijk zouden we uit de oorlog tegen Irak voldoende geleerd moeten hebben. Maar wat zich vandaag afspeelt in het Midden-Oosten is een duidelijk signaal dat het scenario van Bagdad zich nog eens herhalen kan.
De Verenigde Staten versterken hun militaire aanwezigheid in de Golfregio en verkopen voor vele miljarden dollar wapensystemen aan hun lokale bondgenoten Koeweit, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Bahrein. Deze vrienden van Washington zullen in het bezit komen van luchtafweerbatterijen en Patriot raketten. Saoedi-Arabië wordt een 30.000 sterke militaire beschermingsmacht toegezegd om de oliewinningsgebieden en haveninfrastructuur te beschermen. De emiraten hebben 80 F16 gevechtsvliegtuigen besteld; zo kunnen ze volgens de woorden van de VS generaal Petraeus, de ganse Iraanse luchtmacht uitschakelen.
De VS blijven halsstarrig beweren dat deze bewapening alleen maar tot doel heeft om de defensiecapaciteit van de bovenvermelde landen te verbeteren. In feite wil men Iran afschrikken en Israël geruststellen. Deze strategiewissel laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Onlangs waarschuwde president Obama Teheran voor de consequenties die een voortzetting van het Iraanse kernprogramma zou hebben. Zijn woorden deden ons denken aan zijn voorganger G.W.Bush toen deze in zijn 'state of the union'-toespraak van 2002 Iran en Noord Korea als de as van het kwaad bestempelde.
De parallellen met het voorspel op de Irak invasie zijn niet te miskennen. Zoals in de jaren 2002-03, vertelt men ons dat een dictatoriaal geleid land in het Midden-Oosten in het geheim massavernietigingswapens ontwikkelt, zich verzet tegen de VN sancties, inspecties verhindert, een bedreiging is voor zijn buurlanden en het terrorisme ondersteunt. Zoals bij Irak is er nu ook nog geen enkel aantoonbaar bewijs geleverd voor de stelling dat Iran kernwapens wil aanmaken, ook niet wanneer onze media steeds maar de uit lucht gegrepen informatie over geheime programma’s in omloop brengen.
Als de parallellen voor sommigen niet duidelijk zouden zijn, kunnen we verwijzen naar het optreden en de uitlatingen van de gewezen Britse premier Tony Blair voor de Chilcot onderzoekscommissiei over de rol van Groot-Brittannië bij de oorlog tegen Irak. In zijn getuigenis drukt hij geen berouw of spijt uit voor het bloedvergieten dat hij heeft veroorzaakt. Hij maakte van zijn verschijning voor de commissie een platform voor oorlogspropaganda tegen Iran. Hij leverde het bewijs dat het neoconservatisme in zeer goede gezondheid verkeert. Ondanks het feit dat in Irak geen massavernietigingswapens te vinden waren, moet men volgens Blair vandaag op dezelfde wijze te werk gaan wat Iran betreft. Een verondersteld voornemen voor een mogelijk kernwapenprogramma is voor Blair en C° klaarblijkelijk reden genoeg voor een oorlog. In zijn verklaring voor de bovenvermelde commissie noemde Blair 58 keren Iran en insisteerde op de noodzaak om het land aan te pakken.
De getuigenis voor de Chilcot commissie in Londen maakt voor de buitenwereld duidelijk tot welke criminele energie het Westen in staat is en hoe dun het laagje beschavingsvernis kan zijn, wanneer het er om gaat om in naam van een hoger morele standaard zijn wil op te dringen om de eigen belangen en waarden te vrijwaren. Men laat ons constant horen wat de westerse elite ons graag wil doen geloven. De alom geprezen hoge informatievrijheid van het Westen wordt herschapen tot een mediaverbond tegen het nadenken en het gezond verstand.
Blair is geen uitzondering, er zijn er nog die op de oorlogstrom slaan, die de verantwoording van bloedvergieten en volkenmoord met leugens als normaal beschouwen. Zo is er onder andere Daniel Pipes, historicus en in de VS een gerenommeerd commentaarschrijver over het Midden-Oosten, een neoconservatief uit de Bush periode; hij schreef onlangs dat er voor Obama maar een uitweg is om zijn ambtsperiode te redden, met name Iran te bombarderen en de nucleaire capaciteit van Teheran te vernietigen. Een dergelijke aanval kan potentieel echter nog meer vernietigingen veroorzaken dan de inval van Irak. Represailles op buurlanden of het blokkeren van de Perzische Golf zijn maar enkele mogelijkheden van Iran tot vergelding. De Iraanse democratische beweging zou tot stilstand komen. Iran is een autoritair geregeerd land, dat geen oppositie duldt, maar het is geen dictatuur zoals deze van Saddam Hussein. Ook heeft Iran in tegenstelling tot Irak, de Verenigde Staten of Groot-Brittannië geen ander land aangevallen of bezet. Omgekeerd, Teheran heeft twee kernwapenmachten in zijn directe nabuurschap, Pakistan en Israël.
Ophitsende lastercampagnes tegen Achmadinedjad moeten Israël en de VS de mogelijkheid bieden zich het recht voor te behouden van een militaire aanval op Iran, niet andersom. Israël wil absoluut handelen.
Het internationaal atoomagentschap, IAEA, kon en kan tot op heden geen enkel bewijs voor de beweringen vinden dat Iran probeert in het bezit te komen van kernwapens. Zelf de Amerikaanse geheime inlichtingendiensten zijn tot het besluit gekomen dat Iran in 2003 zijn kernwapenprogramma heeft gestopt, ook wanneer dat nu in het huidige klimaat anders wordt beoordeeld. Iran blijft verkondigen dat het land geen interesse heeft voor het produceren van kernwapens, ondanks dat velen het land verdenken van het tegengestelde. Maar wanneer we rekening houden met het kernwapenarsenaal van Israël en de VS, zou dit niemand moeten verwonderen. Voor de VS regering bestaat het eigenlijke probleem erin, zoals in Bush periode, dat in een moeilijke regio van onze planeet een staat volledig aan de controle van de VS ontsnapt . De onafhankelijkheid van Iran blijft een grote uitdaging nadat de internationale situatie door de Amerikaanse oorlog en bezetting van Irak nog verslechterd is.
De signalen uit Washington zijn niet ondubbelzinnig. Zo verklaarde op 2 februari de leider van de inlichtingendiensten dat men niets kan ondernemen mocht Iran een kernwapen produceren. Dit staat enigszins haaks op de de militaire versterking en VS aanwezigheid in de Golf regio. Zijn die dan louter sabelsleperij? Washington verkiest een regime chance boven een oorlog met Teheran. Israël daarentegen zou bij een dergelijk scenario niet inbinden, met het risico dat de VS en zijn bondgenoten bij een eventuele Israëlische agressie de consequentie zullen moeten dragen. Het gevaar is groot dat extremistische standpunten het halen op de eerder diplomatieke aanpak. Dat was ook al zo in de aanloop naar de Irakoorlog 2003.
Op de veiligheidsconferentie in Munchen in februari 2010, verklaarde en herhaalde de Iraanse minister van Buitenlandse zaken Mottaki zijn aanbod om het Iraanse uranium in het buitenland te laten verrijken. Weliswaar werd zijn toespraak gehoord, maar kennelijk luisterde niemand. Het Iraanse voorstel werd door het Westen als een truc afgedaan in de plaats van het in overweging te nemen. Het werd niet ernstig genomen en als reactie op het dovemansgesprek heeft de Iraanse president aangekondigd dat zijn land de verrijking opnieuw in eigen regie neemt.
Een land dat zijn legitieme aanspraak op het civiel gebruik van kernenergie niet wil opgeven wordt aan de schandpaal genageld. Teheran heeft zoals ieder ander land volgens het Non Proliferatie Verdrag het recht om een kernprogramma voor civiele doelstelling te ontwikkelen. Het is interessant hier de aandacht te vestigen op het artikel 6 van het NPT verdrag waarbij de kernwapenmachten de verplichting hebben om hun kernwapens te elimineren. Deze verplichting was het conditio sine qua non opdat niet-kernwapenmachten het Verdrag zouden tekenen. De grote kernwapenmachten zijn echter hun verplichting tot op heden niet nagekomen en ondertussen hebben Pakistan, India en Israël en Noord-Korea hun eigen kernwapenarsenaal aangeschaft. Wie van deze landen werd ooit met sancties of militaire strafmaatregelen bedreigd? Noord-Korea duidelijk wel. Pakistan kreeg sancties opgelegd maar met nine-eleven werden die gretig ingetrokken. Pakistan is een onontbeerlijke bondgenoot voor de Amerikanen om Afghanistan onder controle te krijgen en om te vermijden dat de VS en NAVO daar zouden doodbloeden. Met Delhi is de VS in 2008 een atoomverdrag overeengekomen, die de transfer van kerntechnologie in beide richtingen mogelijk maakt. Israël heeft het kernwapenmonopolie in het Midden-Oosten en houdt zo een ganse regio in bedwang. De EU spreekt steeds over ontwapening en ontspanning in de conflictzone van het Midden-Oosten. Dan moet ze ook Iran de nodige veiligheidsgarantie gunnen, waarbij de EU het Israëlische kernwapenarsenaal niet kan buiten beschouwing laten. Wanneer de Unie dit zou doen dan breekt ze eindelijk met de traditie van twee maten en twee gewichten. Spijtig genoeg moeten we tot de vaststelling komen dat de Israëlische kernwapens voor de EU taboe zijn.
Wat verwachten de Amerikanen, de Britten, de Fransen en de Duitsers? Dat een land zoals Iran zijn soevereiniteit afzweert, liefst publiekelijk voor de ganse wereld?
Willen we een herhaling van een catastrofe zoals de Irakoorlog vermijden, dan moet men de druk verhogen om een oorlog tegen Iran te verhinderen. De wereldwijde vredesbeweging pleit hierbij al jaren voor een kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten als een algemeen regionaal veiligheidsakkoord. In het kader van de NPT-herzieningsconferentie van mei 2010 moet dit opnieuw naar voor kunnen geschoven worden.
Antoine Uytterhaeghe
Bron:Symptom und Krankheit – Lutz Herden, Freitag