788 miljoen Indiërs komen in aanmerking om hun stem uit te brengen in de algemene verkiezingen van 2014. De huidige bestuurstermijn van het federale parlement (Lok Sabha) loopt af op 31 mei 2014. Voor de verkiezing van de 15de Lok Sabha in 2009, ging ongeveer de helft van de kiesgerechtigden effectief stemmen. Als dat scenario zich dit jaar herhaalt, dan zullen er bijna 4 miljoen mensen stemmen voor de verdeling van 543 parlementaire zitjes. Ze kunnen kiezen tussen een van de 2 grote allianties of voor de regionale en linkse partijen die het derde politieke blok vormen in het Indische staatsbestel.
Drie blokken
De regerende Verenigde Progressieve Alliantie (UPA) wordt geleid door de Nationale Congress Partij (NCP) die gesticht werd in 1885. De UPA is aan de macht sinds 2004. Het is een centrum-rechtse alliantie die schommelt tussen een vastberaden inzet voor een neoliberaal economisch beleid en een milde vorm van sociale bijstand. De neoliberale agenda omvat privatiseringen, wat betekent dat de regering veilingmeester speelt voor belangrijke bezittingen van de Indische staat. Het was in die hoedanigheid dat de UPA verwikkeld geraakte in een kluwen van corruptieschandalen. Als de belangrijkste kracht in deze politieke alliantie probeert de Congress Partij de aandacht van het publiek vooral te vestigen op zijn sociale programma's. De gedoodverfde toekomstige leider van de NCP, Rahul Gandhi, de zoon van de huidige voorzitter Sonja Ghandi, leidt de verkiezingscampagne voor de UPA. Hij ziet er goed uit, maar is totaal inhoudsloos.
De Bharatiya Janata Partij (BJP), opgericht in 1980, leidt de oppositionele Nationale Democratische Alliantie (NDA). Het is een rechts blok dat volledig gedreven wordt door de Hindoe-nationalistische politiek van de BJP, de politieke arm van India's fascistische sector. Zich ervan bewust dat haar echte agenda van haat voor iedereen die niet tot een hogere Hindoe-kaste behoort niet zal werken in het diverse India, heeft de BJP geprobeerd om zichzelf naar voor te schuiven als vrij van corruptie en onomkoopbaar. Verder beweert de BJP de betere partij te zijn om het evangelie van de vrije markt te prediken. De partij bestuurt momenteel 5 van de 28 Indische deelstaten (die elk hun eigen parlement en regering hebben). Het boegbeeld van de BJP en de kandidaat-premier van de Nationale Democratische Alliantie is Narendra Modi, tevens de Opperste Minister (leider van de regering) van de Indische deelstaat Gujarat. Hij beweert dat Gujarat een modelvoorbeeld van ontwikkeling is, wat misschien wel correct is als louter gekeken wordt naar de kapitalistische klasse van Gujarat. Vele andere bewoners van deze westelijke Indische deelstaat hebben het echter helemaal niet zo goed. Modi beseft dat zijn persoonlijke achtergrond een probleem kan vormen voor de komende algemene verkiezingen -in 1999 moedigde hij nog de anti-christelijke progrom in het district Dangs aan en in 2002 de pogrom tegen moslims over heel Gujarat. Hij verkiest daarom te spreken over hoger onderwijs en jobs, maar af en toe vergeet hij te glimlachen en komt zijn boosaardigheid naar boven. De aanhangers van Modi negeren zijn ongure achtergrond.
Het derde politieke blok omvat de regionale partijen en het Links Front. Om een meerderheid in het parlement te bekomen, moet een van de 3 blokken 272 zetels winnen. In de vorige algemene verkiezingen (2009) bemachtigde het blok van de Nationale Congress Partij 203 zetels. De alliantie van de Bharatiya Janata Partij (BJP), die aan de macht was van 1998 tot 2004, strandde op 117 zetels. Omdat het zeer onwaarschijnlijk is dat een van deze beide partijen de 272 zetels alleen binnenrijft, moeten ze de regionale partijen overtuigen om zich aan te sluiten bij hun respectievelijke allianties. De regionale partijen laten zich echter niet zomaar inpakken. Elke verkiezingen onderhandelen ze voor de grootste buit alvorens zich aan te sluiten bij het ene of het ander blok. Doorgaans hebben deze regionale partijen geen enkel probleem met neoliberale beleidsagenda's, maar ze zijn niet al te enthousiast over het fascisme van de BJP. Dit heeft de futloze Congress Partij tijdens de verkiezingen van 2009 gered.
Voor de komende algemene verkiezingen zal een groep van regionale partijen, ondersteund door het Links Front, opnieuw een derde blok proberen vormen. Drie partijen van Noord-India hebben al een alliantie gevormd en het Links Front heeft zich al verbonden aan een partij uit het zuiden van het land. Alles is echter nog volop in beweging. Een nieuwe regionale partij, de Aam Aadmi (Gewone Man) Partij, behaalde een spectaculaire overwinning tijdens de parlementsverkiezingen in de deelstaat Delhi in 2013. Het is een populistische kracht die zijn pijlen richt tegen corruptie. Dit jaar wil de partij participeren aan de federale parlementsverkiezingen. Het is niet duidelijk hoe goed ze het zal doen.
Links Front
De ruggengraat van het derde Indische politieke blok is het Links Front. Links in India is betrokken bij allerlei protestbewegingen over heel het land – van de strijd tegen de Khap Panchayats (conservatieve op kaste en clan gebaseerde lokale besturen) in de deelstaat Haryana tot de strijd voor de vrije toegang tot de tempels voor alle kastes in Tamil Nadu. Maar electoraal gezien heeft links enkel een impact op 3 staten: Kerala, Tripura en West-Bengalen. In de algemene verkiezingen van 2009 leed het Links Front een fikse nederlaag. Het ging van 58 naar slechts 25 zetels in Lok Sabha. De redenen voor deze nederlaag zijn complex. In de deelstaat West-Bengalen waren ze het duidelijkst. Links regeerde er van 1977 tot 2011 en heeft er in die 34 jaar enkele slechte gewoontes opgepikt die met macht gepaard gaan, ondanks de regelmatige interne pogingen om dit 'recht te zetten'. Het grondverwervings- en industrieel beleid van Links kreeg twee grote tegenslagen te verwerken in West-Bengalen. Een poging van de autofabrikant Tata Motors om een fabriek neer te poten in de stad Singur (2008) mislukte toen Links er niet in slaagde om de instemming te verkrijgen van alle personen wiens grond daarvoor afgekocht moest worden. Het project van Tata en de staatsregering stuitte op massaal protest van de plaatselijke boeren, die gesteund werden door milieu-activisten en de lokale politieke oppositie. Begin oktober 2008 gaf Tata zich gewonnen en kondigde het aan dat de geplande autofabriek dan maar in de Indische deelstaat Gujarat zou opgetrokken worden. In 2007 wilde de linkse West-Bengaalse regering van het rurale gebied Nandigram een centrum voor de chemische industrie maken. Een alliantie van gewapende Maoisten en de Trinamool Congress Partij (die momenteel regeert in West-Bengalen) beweerde dat de overheid de gronden die het nodig had voor dit project gewoon zou confisqueren. Het gebied werd door de lokale bewoners bezet en gebarrikadeerd tegen staatsfunctionarissen. De politie verschafte zich in maart 2007 met geweld toegang tot Nandigram en doodde daarbij 14 mensen. Het toen regerende Links Front werd verantwoordelijk geacht voor de acties van de schietgrage politieagenten. Een rapport van het Indische Centrale Onderzoeksbureau toonde in januari 2014 aan dat regering niet betrokken was bij de schietpartij, maar toen hadden de voorvallen in Singur en Nadigram het Links Front al lang gekelderd in de deelstaatverkiezingen van 2011.
Eenmaal de Trinamool Congress Partij (TMC) in 2011 aan de macht kwam in West-Bengalen, regeerde ze er met ijzeren hand. Tussen mei 2011 en midden januari 2014 werden er al 134 kaderleden vermoord van de Communistische Partij van India – Marxistisch (CPI-M), de belangrijkste politieke beweging binnen het Links Front.
Op 6 februari 2014 kidnapten en verkrachtten 8 TMC-mannen 2 vrouwen (van 27 en 43 jaar) omdat ze lid waren van de CPI-M. Een van de vrouwen herinnert zich dat ze opgedragen werden om niet naar de massabijeenkomst te gaan van het Links Front in Kolkata die door zou gaan op 9 februari 2014. De leider van de Trinamool Congress Partij, Mamata Banerjee, liet dit incident, net als de epidemie van geweld tegen vrouwen in haar staat, niet aan haar hart komen. Het aantal verkrachtingen is er sinds 2011 nochtans met 60% gestegen.
Ondanks de intimidaties van de TMC verzamelden meer dan een miljoen mannen en vrouwen zich op 9 februari in Kolkata voor een enorme show van machtsvertoon van het Links Front. Het was de tot dan toe grootste rally van het verkiezingsseizoen. De voormalige communistische Opperste Minister van West-Bengalen, Buddhadev Bhattacharya, zei dat het de grootste bijeenkomst was die hij ooit had gezien. Leden van de 4 partijen die samen het Links Front vormen, werden vervoegd door sympathisanten en mensen die de TMC simpelweg beu zijn. Berichten van gewelddadige aanvallen tegen personen die de bijeenkomst bijgewoond hadden, stroomden binnen van zodra de rally beëindigd was.
Beleidsalternatief
Links verwacht het in West-Bengalen beter te doen dit jaar dan tijdens de algemene verkiezingen van 2009 en de deelstaatverkiezingen van 2011. Als het Links Front er in slaagt om meer zetels binnen te halen dan in de verkiezingen van 2009, dan zal ze die proberen benutten met het oog op een zo sterk mogelijk progressief derde blok. Het CPI-M leiderschap stelt het volgende: "Als de Indische bevolking haar situatie wil verbeteren, zal ze van de gelegenheid aangeboden door de algemene verkiezingen gebruik moeten maken om een politiek alternatief tot stand te brengen dat in staat is om een beleidsverschuiving door te voeren". Een alternatief beleid is niet alleen zinvol vanuit humanitair opzicht, maar ook vanuit economisch perspectief. Van de huidige politieke calculus moet men geen duidelijke beleidsverschuiving verwachten, maar als Links zijn electorale sterkte kan vergroten zou het in staat zijn om druk te zetten in die richting.
Vijay Prashad is auteur van het boek "The Poorer Nations: A Possible History of the Global South, Verso, 2013.