In juni 2012 rapporteerde de legerkrant Army Times dat een Amerikaanse troepenmacht van 3000 soldaten vanaf 2013 permanent geïnstalleerd zou worden op het Afrikaanse continent. Op kerstavond bevestigde het Pentagon dit bericht.
3500 Amerikaanse soldaten worden in 2013 uitgestuurd naar Afrika. Officieel moeten ze de dreiging van Al-Qaeda helpen indijken, eveneens in Mali. De ontplooide troepen zullen echter gestationeerd worden in de militaire basissen van 35 Afrikaanse landen, waarvan het overgrote deel totaal geen Al-Qaeda cellen bezit.
Er bestaat geen twijfel over dat de Amerikaanse soldaten in Afrika een grote rol zullen spelen in de aan de gang zijnde militaire interventie tegen de islamisten in Mali. Er bestaat echter evenmin enige twijfel over het feit dat de ontplooiing van een permanente militaire VS-aanwezigheid in Afrika deel uitmaakt van een bredere strategie. Het verdwijnen van Qadhafi opende nieuwe perspectieven voor de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Afrika. Het afgelopen decennium vestigden landen als China, India en Brazilië hun aandacht op Afrika, een continent dat rijk is aan fel begeerde mineralen en grondstoffen. De VS zagen zich verplicht om een inhaalbeweging te maken en gebruikten de 'War on Terror' als een voorwendsel om hun militaire aanwezigheid op het continent uit te bouwen. De situatie in Mali biedt simpelweg een gemakkelijke justificatie voor de verwezenlijking van de reeds langer geplande en aan de gang zijnde stijgende Amerikaanse militaire aanwezigheid in Afrika.
Onder president Bush werd in dit kader een nieuw militair commando voor Afrika in het leven geroepen: het 'US Africa Command' (AFRICOM). Het is verantwoordelijk voor de Amerikaanse militaire operaties en militaire relaties met 53 Afrikaanse landen (alle Afrikaanse naties behalve Egypte). De Amerikaanse vice-admiraal, Robert Moeller, die betrokken was bij de oprichting van AFRICOM, legde uit dat dit nieuwe continentale Amerikaanse commando “de vrije toevloed van olie en natuurlijke rijkdommen vanuit Afrika naar de wereldmarkt” moest garanderen. Als een 'infiltrerende macht' was AFRICOM tot nu toe zeer succesvol. De VS wilde de Afrikaanse legerleiders vertrouwd maken met een permanente, grootschalige Amerikaanse militaire aanwezigheid op het continent -niet als een interventiemacht, maar eerder als een infiltrerende macht. De Amerikaanse troepen verblijven in de Afrikaanse basissen als gasten. Gasten die geld en wapens aanvoeren voor de Afrikaanse legers, wiens missie niets meer te maken heeft met nationale onafhankelijkheid en zelfbeschikking.
De recent aangekondigde ontplooiing van VS-troepen naar Afrika in 2013, moet de relaties van het Pentagon die AFRICOM opgebouwd heeft met de verschillende Afrikaanse legers, verder versterken. Qadhafi was een stoorzender in de Amerikaanse ambities, want hij was een hevige voorvechter van de pan-Afrikaanse gedachte en een van de geestelijke vaders van de Afrikaanse Unie, waarvan hij ook de belangrijkste donor was. Libië investeerde miljarden dollars in het continent. Qadhafi deed verwoede pogingen om Afrika financieel en economisch onafhankelijk te maken van het Westen. Sinds zijn dood is de Afrikaanse Unie op militair vlak een verlengstuk van het Pentagon geworden en zijn de Amerikaanse militaire operaties in Afrika aanzienlijk opgevoerd. De grootste militaire operatie van de AU, in Somalië, wordt volledig gefinancierd en gedirigeerd door het Amerikaans leger en de CIA. De gebruikte wapens worden ook aangevoerd vanuit de VS.
De 17.000 Afrikaanse soldaten die een zogenaamde 'peacekeeping' operatie uitvoeren in Somalië, zijn eigenlijk slecht betaalde Amerikaanse huurlingen die fungeren als de executeurs van de Amerikaanse macht in Oost-Afrka. Amerikaanse speciale eenheden zijn ondertussen actief in de Democratische Republiek Congo, Oeganda, Zuid-Soedan en de Centraal Afrikaanse Republiek. Officieel zijn ze op zoek naar de voortvluchtige krijgsheer Joseph Kony, maar in werkelijkheid bouwen ze er een uitgebreid netwerk van Amerikaanse militaire infrastructuren uit. De stijgende militaire activiteiten van de VS in Afrika komen bovenop de reeds goed ontwikkelde militaire en diplomatieke relaties met onder meer Rwanda, Oeganda en Ethiopië, nota bene telkens landen met een autoritair regime.
Op termijn moeten alle militaire inspanningen in Afrika geïntegreerd worden in AFRICOM, onder leiding van de VS. Als de vergroting van de Amerikaanse militaire invloed in Afrika geen doel op zich was van de oorlog tegen Libië, dan is het wel een zeer belangrijk neveneffect. Een decennium van groeiende Amerikaanse militaire betrokkenheid op het Afrikaans continent is er niet in geslaagd om de instabiliteit en de groei van de 'terroristische groeperingen' te verminderen. De acties van de VS in Somalië en Libië hebben net rechtstreeks bijgedragen aan de formatie en de groei van zulke organisaties. Ook het Amerikaans programma om de strijdkrachten van tientallen Afrikaanse landen te trainen, heeft bezwaarlijk voor stabiliteit gezorgd.