Minister van Defensie Steven Vandeput wil het defensiebudget tegen 2030 verdriedubbelen, wat dan zou overeenkomen met 1,6 % van het BNP. Daarmee komt hij gedeeltelijk tegemoet aan de afspraken die gemaakt zijn op de NAVO-top in Newport (september 2014) om er binnen de tien jaar naar te streven het defensiebudget op te trekken naar 2% van het BNP.
De Defensieminister heeft makkelijk praten, want hij zegt er meteen bij dat het om een uitgesteld engagement gaat, omdat er momenteel geen geld is. Defensie zal in de komende jaren verder moeten bezuinigen, zo klinkt het, om in 2019 uit te komen op 2,1 miljard euro. In reële cijfers komt dat neer op een inlevering van ongeveer 25% in vergelijking met 2014. Vandeput kan het dus zelf niet, maar wil wel alle volgende regeringen opzadelen met een onmogelijke creatieve zoektocht naar enkele miljarden euro per jaar. Hoe een volgende minister van Defensie moet verwezenlijken waar hij zelf niet toe in staat is? Op die vraag blijft hij een verklaring schuldig. Het gaat er trouwens al de hele tijd zo aan toe. Legertop, de academische militaire lobby en andere defensiespecialisten stellen keer op keer dat het defensiebudget fors omhoog moet zodat we onze 'internationale engagementen' kunnen blijven nakomen. Los van het feit dat het om een selectieve lezing gaat over wat een 'internationaal engagement' is, wordt nooit op de cruciale vraag geantwoord: HOE GAAN WE DAT BETALEN?
Laat ons een kat een kat noemen. Hoe ga je op 11 jaar tijd in hemelsnaam jaarlijks 4,3 miljard extra bijeenrapen? Dat kan toch alleen als we de belastingen verhogen in combinatie met hard snoeiwerk in alle andere posten van het overheidsbudget. De regering die beweert maatregelen te nemen om de toekomst van onze economie te vrijwaren en zich engageert voor een verlaging van de belastingen, dreigt als ze defensie volgt, het economische failliet van dit land te organiseren.
Het is immers zo dat deze regering weliswaar geen bevoegdheid heeft over de begrotingen van de volgende regeringen, maar wel de contracten kan tekenen die in de komende legislaturen moeten worden betaald. Minister Vandeput heeft al een aantal ballonnetjes losgelaten: nieuwe gevechtsvliegtuigen (ingeschreven in het regeerakkoord), peperdure bijtankvliegtuigen, nieuwe drones, een extra fregat en de vervanging van oude exemplaren, mijnenvegers, een nieuwe cybercomponent, enz... bovenop de reeds besteld transportvliegtuigen die ook nog moeten worden betaald (meer dan 1 miljard). De krant La Libre spreekt van investeringen ter waarde van 10 tot 12 miljard euro!!
Het is simpel. Als deze defensie-ambities worden goedgekeurd dan kan dat toch niet anders als een uiting van roekeloos en onverantwoord gedrag worden afgerekend. Bij deze grootheidswaanzin vaart er maar een sector wel bij. De internationale wapenindustrie lekt zich al de vingers en in eigen land resten er hooguit wat kruimels op vlak van tewerkstelling. In ruil zullen we de sociale zekerheid op de kip moeten gooien en zal de werknemer, voor wie deze regering zogezegd rijdt, zwaar in de geldbeugel moeten tasten.
Waar we behoefte aan hebben is een realistisch toekomstplan voor defensie. Een plan dat niet alleen antwoorden geeft op de wensen van de NAVO, de VS of de defensie-industrie. Daarvoor is het eerst en vooral noodzakelijk dat er een onafhankelijke kritische evaluatie gemaakt wordt van ons – op de NAVO afgestemd – defensiebeleid sinds het einde van de Koude Oorlog. Het is verbijsterend dat men spreekt over noodzakelijke investeringen en militaire uitgaven zonder dat er ook maar een A4 is besteed aan hoe we het er de jongste decennia vanaf hebben gebracht. Er zijn immers nogal wat dossiers waar het resultaat van het militaire optreden op zijn zachtst gezegd twijfelachtig is. Het kan toch niet de bedoeling te zijn om ons blauw te betalen voor een leger dat in pakweg Afghanistan en Libië allesbehalve stabiliteit heeft gebracht?