Rond de 50.000 mensen trokken op 17 december al voor de derde maal door de straten van Brussel om op te roepen voor een permanent staakt-het-vuren in Gaza. De betoging was het initiatief van een platform met meer dan 40 organisaties die erg succesvol verliep mede door de inzet van heel wat mensen uit de Palestijnse diaspora. Hierna de tekst van de toespraak die ik aan het slot gaf.
Na meer dan twee maanden van brutaal koloniaal bezettingsgeweld is de Europese Unie niet in staat om het meest vanzelfsprekende te doen: oproepen om tot een staakt-het-vuren te komen dat een eind kan maken aan het gruwelijke bloedbad in Gaza. Na de bijeenkomst van de Europese Raad verklaarde voorzitter Charles Michel afgelopen vrijdag (15 december) dat er een “sterke eensgezindheid bestaat” over veiligheidsgaranties voor Israël dat het “recht heeft op veiligheid”, het “recht om zich te verdedigen”. Maar waar is het recht op veiligheid en verdediging voor de Palestijnen? In Gaza vielen er al meer dan 19.000 doden en raakten over de 50.000 mensen gewond. Vier op de vijf inwoners van de Gazastrook zijn op de vlucht. Niemand wordt gespaard. Er zijn al honderden gewapende aanvallen vastgesteld op scholen en ziekenhuizen. Israëlische regeringsleden roepen openlijk op tot het plegen van oorlogsmisdaden. Elke dag rollen de beelden binnen die aantonen dat het oorlogsrecht flagrant met de voeten wordt getreden. Wie kan nog beweren dat er geen etnische zuiveringen plaatsvinden? Hoe lang moeten we nog wachten tot de Europese leiders erkennen dat er sprake is van een genocide? De oorlogsmisdaden in Gaza, de dodelijke aanvallen van kolonisten en het Israëlische leger in de Westelijke Jordaanoever waarbij dit jaar al meer dan 500 Palestijnen zijn gedood, worden nochtans uitvoerig gedocumenteerd door de Verenigde Naties. Niemand kan zich nog verschuilen achter onwetendheid.
Door haar stilzwijgen en eenzijdige verklaringen maakt de Europese Unie zich medeplichtig.
De Vierde Conventie van Genève stelt dat de partijen die er lid van zijn “in alle omstandigheden” moeten garanderen dat het oorlogsrecht wordt gerespecteerd. Door haar stilzwijgen en eenzijdige verklaringen maakt de Europese Unie zich medeplichtig. Aan de Europese regeringen vraag ik: Hoe kan een agressor, die een bezettingsmacht is die in flagrante overtreding met het internationaal recht de Palestijnse gebieden volbouwt met kolonies zich verdedigen? Hoe is het überhaupt mogelijk dat de Europese Unie haar solidariteit uitroept met een Apartheidsstaat die nu geregeerd wordt door een rechts-extremistische kolonistenregering?
Al decennia zegt de Europese Unie dat er een tweestatenoplossing moet komen en dat de joodse nederzettingen in de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem met inmiddels 700.000 kolonisten “illegaal” zijn. Maar de banden met Israël zijn nog altijd even goed. We hebben genoeg woorden gehoord. We willen daden. De Europese Unie is de belangrijkste handelspartner voor Israël. Het is beschamend dat we nog altijd producten uit de illegale Israëlische nederzettingen in onze winkels kunnen kopen, dat Europese financiële instellingen de kolonisatie met investeringen mogelijk maakt, Israël kan deelnemen aan EU-onderzoeksprogramma’s (‘Horizon Europe’), kortom als een goede politieke handelspartner wordt gezien. Het is meer dan hoog tijd dat de EU haar eigen verklaringen en afspraken naleeft en het associatieakkoord met Israël opschort waarin staat dat mensenrechten er een essentieel onderdeel van zijn. De EU moet een eind maken aan haar medeplichtigheid aan de genocide in Gaza, een compleet militair embargo opleggen aan Israël en de verantwoordelijken voor de oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid sanctioneren.
De strijd voor het respect voor de mensenrechten en het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen, is ook een strijd voor de menselijkheid het internationaal rechtssysteem. We mogen niet toestaan dat de VS en de Europese Unie hun totalitaire willekeur over het internationaal recht aan de wereld opleggen en het zo helpen ten grave dragen. Opkomen voor Gaza is m.a.w. ook opkomen voor het voortbestaan van het internationaal rechtssysteem.
Aan de Europese en Noord-Amerikaanse leiders zeggen we: “We hebben genoeg van jullie hypocrisie! Niet in onze naam! We willen geen woorden, maar daden!"
