Arabische regimes hebben het idee van het bevrijden van Palestina opgegeven.

Gamal Abdel Nasser, de progressieve, nationalistische president van Egypte (1954-1970), was de laatste Arabische leider die echt in het idee geloofde en eraan werkte. Voor hem was de bevrijding van Palestina een centrale kwestie die niet los kon worden gezien van de nationale veiligheid van Egypte.

Hij maakte heel duidelijk dat de vestiging van Israël in het hart van de Arabische wereld een enorme klap was voor het Arabisch streven naar moderniteit, vooruitgang, welvaart en vrijheid. Het belichaamde de voortzetting van het kolonialisme in een postkoloniale Arabische wereld.

Er was een nederzettingenkolonie gesticht die het bestaan van het Palestijnse volk ontkende en daarmee een bedreiging vormde voor Egypte en de rest van de Arabische wereld. Dat is misschien de belangrijkste reden waarom Nassers progressieve regime, met zijn anti-koloniale neigingen, geviseerd werd door ex-koloniale machten, met name Groot-Brittannië en Frankrijk, beiden rechtstreeks betrokken bij een alliantie met Israël in 1956 om Nassers regering omver te werpen. De Verenigde Staten vormde zijn eigen alliantie met Israël in 1967.

Het overlijden van Nasser in 1970 was een keerpunt. Zijn opvolger Anwar Sadat volgde een volledig andere lijn wat de betrekkingen met de Westerse wereld en Israël betreft. Sadat was er sterk van overtuigd dat "99% van de kaarten in handen van de VS" lag, zoals hij het schandalig stelde. Hij geloofde dat de VS de enige macht was die Israël kon overhalen de concessies te doen die nodig waren om het in 1967 bezet Egyptisch land in de Sinaï terug te geven en zelfs de Palestijnse kwestie "op te lossen". Dat was onderdeel van een nieuw -zij het reactionair- binnenlands economisch 'open deur'-beleid van privatisering en herstructurering van de openbare sector. Weg waren de officiële verbintenissen aan het pan-Arabisme en de bevrijding van Palestina. 

Vrijheid als een obstakel

Normalisering met apartheid-Israël werd 'de oplossing', gebaseerd op het bieden aan de Palestijnen van een vorm van 'autonomie' op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, op land in ruil voor 'vrede', en op het erkennen van Israëls recht om te bestaan als een nederzettingenkolonie in het hart van de Arabische wereld. Dat was het motief achter het tekenen van de Camp David-Akkoorden (1978). Het was ook het begin van een reeks van normaliseringsakkoorden tussen Arabische regeringen, inclusief de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie, en Israël. 

De Arabische regeringen die bereid waren om de relaties met Israël te ‘normaliseren’, hebben de Palestijnse kwestie altijd als een obstakel gezien voor hun eigen 'welvaart en veiligheid. Een obstakel dat uit de weg geruimd moet worden. Het bevrijden van Palestina stond niet meer op de agenda. Het werd als een onrealistische droom beschouwd die sowieso niet kan worden verwezenlijkt. Het steunen van een rechtvaardige oplossing voor de Palestijnse kwestie betekent noodzakelijkerwijs een confrontatie met het imperialistische Westen, met aan het hoofd de Verenigde Staten. En dat is een weg die de Arabische regimes niet graag willen inslaan.  
  
Ten eerste gaat het in tegen de belangen van de regerende Arabische oligarchieën. Ten tweede verzwakt het hun alliantie met de VS, een supermacht die hen bescherming en stabiliteit biedt. Vandaar dat de teloorgang van de ideeën rond de bevrijding van Palestina en de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen naar de steden en dorpen vanwaaruit ze in 1948 etnisch gezuiverd werden. Dit werd vervangen door de façade van de racistische tweestatenoplossing en de idee dat het mogelijk is om apartheid-Israël en zijn multigelaagde systeem van onderdrukking van het Palestijnse volk, beter te maken. 

Beschamende stilte

Zelfs de eigenlijke definitie van het Palestijnse volk zelf, werd gereduceerd tot alleen diegenen die vandaag in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever leven. Het is deze groep die het onderdeel van het Palestijnse volk vormt, dat een “oplossing” nodig heeft, en die oplossing kan zich alleen materialiseren als apartheid-Israël genereus aanbiedt om de levens van deze Palestijnen te verbeteren, zelfs al gebeurt dit onder de totale controle van Israël.

Een “genereus aanbod” van Israël zou kunnen inhouden wat Amilcar Cabral -een van Afrika’s meest prominente tegenstanders van het kolonialisme-  “vlaggenonafhankelijkheid” noemde, symbolen van bestuur en 'soevereiniteit'. Vandaar de Arabische steun voor de Oslo-akkoorden van 1993, die een vijgenblad boden voor alle latere Arabische normaliseringsdeals met apartheid-Israël. 

Israël valt Gaza nu al meer dan drie weken aan. Daarbij worden duizenden Palestijnen gedood en tienduizenden anderen verwond, de meeste infrastructuur wordt vernietigd en het gebied wordt "terug naar de steentijd" gebombardeerd. Zou Israël de ‘moed’ hebben gehad om dit te doen zonder de beschamende stilte van de Arabische regeringen? Of om het duidelijker te stellen, zou dit gebeurd zijn als de normaliseringsdeals niet waren ondertekend?

Na meer dan drie weken van deze ontrollende genocide lijkt er geen einde in zicht. De bloedige chaos doet denken aan de Tweede Wereldoorlog en de tijden van genocidale pogroms in Oost-Europa, Afrika, Australië en de Amerika’s.

Gaza wordt letterlijk weggevaagd

De Palestijnen van Gaza, zowel moslims als christenen, zijn Arabieren wiens menselijkheid zelfs wordt ontkend door hun eigen ‘officiële’ broeders. Anders had Israëls etnische zuivering en genocide nooit hebben kunnen plaatsvinden, zelfs niet in de ergste nachtmerries van de Arabische staten.

In 1956 bracht Gamal Abdel Nasser een bezoek aan Gaza en sprak er de “heldhaftige” bevolking toe: "Mensen van Gaza, Ik wil drie dingen van jullie: hoop, geduld en geloof (in jullie zaak). Deze drie kwaliteiten zullen jullie tot de overwinning leiden op alle machten die tegen jullie samenspannen. Jullie zijn het nobelste en meest eerbare volk en ik wil dat jullie één belangrijk feit weten: Gaza ligt mij net zo aan het hart als Egypte, en al wat Gaza schaadt, schaadt Egypte”. 

Dat was een tijd waarin het bevrijden van Palestina een haalbaar, realistisch idee was. 

Dit vertaalde artikel verscheen eerder op 'The Electronic Intifada'. 

Bekijk hier onze solidariteitscampagne met de Palestijnen.